Mandžuska rěc
Manju gisun Mandžuska rěc | ||
| kraje | Chinska | |
| powědarje | 60 (1999 Zhao Aiping)
+ 30.000 powědajucych Xibe (Dialekt Mandžuskej rěcy) | |
| znamjenja a klasifikacija | ||
|---|---|---|
| klasifikacija | Altajske rěcy
| |
| oficielny status | ||
| oficielna rěc | rěc mjeńšyny w Chinskej | |
| rěcne kody | ||
| ISO 639-1: |
- | |
| ISO 639-2: |
mnc | |
| ISO 639-3 (SIL): |
mnc | |
Mandžuska rěc słuša k swójźbje tunguzskich rěcow (teke: mandžu-tunguzskich rěcow). Wóna jo jadna z aglutujucych rěcow z wokalnej harmoniju a jo była pisana z mandžuskim pismom , modifikowanym z mongolskego alphabeta, kótaryž póchada zasej ze staroujgurskego pisma.
Stawizny
[wobźěłaś | žrědłowy tekst wobźěłaś]Qing-Dynastija
[wobźěłaś | žrědłowy tekst wobźěłaś]Mandžuska rěc jo była rěc na dwórje madžuske Qing-Dynastie, kótaraž jo 1644-1911 nad Chinu kněžyła, ale w kóńcu 17. stolěśa jo było samo na dwórje lěbda hyšći mandžusku rěc słyšaś. Oficielne dokumenty su byli pak do 1911 chinski a mandžuski spisane a na młogich twarjenjach z Qing-Dynastie su wiźeś mandžuske napisy.
Za studium Qing-Dynastije su znajobnosći mandžuskeje rěcy wažne wuměnjenje. Weto wuknjo źinsa jano mało sinologow mandžuski.
Literatura
[wobźěłaś | žrědłowy tekst wobźěłaś]- Gorelova, Liliya M. 2002. Manchu Grammar. Brill Academic Publishers ISBN 90-04-12307-5.
- Möllendorff, Paul Georg von. 1892. A Manchu Grammar: With Analysed Texts. Shanghai.[1]
- Tulisow, Jerzy. 2000. Język mandżurski (« The Manchu language »), coll. « Języki Azjii i Afryki » (« The languages of Asia and Africa »), Dialog, Warsaw, 192 p. ISBN 83-88238-53-1